Pułapka środka polega na dostrzeganiu złudnego podobieństwa pomiędzy dwiema osobami, które używają tego samego środka, pomijając przy tym niedostrzegalną istotę i kategorię celów jego użycia.
Środek bywa miejscem, sposobem, a także substancją. Jako miejsce wyznacza równe odległości (środek ciężkości, masy, obrotu, oś symetrii, centrum miasta, świata) lub wewnętrzną część czegoś (środek głowy, dłoni, być w środku domu). Jako sposób określa działania zmierzające do wykonania czegoś (środek transportu, nacisku, przymusu, artystyczny, stylistyczny, językowy, komunikacji, wyrazu, dydaktyczny, przekazu, dowodowy, zaradczy, odwoławczy, zapobiegawczy, zabezpieczający, płatniczy). Jako substancja służy określonym celom (środek spożywczy, piorący, leczniczy, odurzający, ochrony roślin). W każdym zaś przypadku, środek jest (być powinien) służebny względem jakiegoś celu. Jednocześnie zaś te same środki, mogą służyć diametralnie różnym celom.
Automatyczne schematy skojarzeń, mogą prowadzić do wniosków, iż dwie różne osoby, ale używające tych samych słów, są do siebie podobne, jednocześnie pomijając namysł nad ich intencjami i celami ich wypowiedzi. Jeden zaś z nich może być nauczycielem i mieć cele edukacyjne, drugi politykiem z celami populistycznymi. Innym razem dwóch kierowców może sprawiać wrażenie podobnych, podczas gdy jeden spieszy się na dyżur, a drugi wyładowuje agresję. W jeszcze innym przypadku, nie będą podobni do siebie ci, z których jeden morfinę stosuje leczniczo, drugi zaś odurzająco.
A i językiem kodeksu karnego równie biegle może posługiwać się przestępca, jak i prokurator.